Salt Lake City dag 2

Deze ochtend zijn we vroeg naar Little Cottonwood Canyon vertrokken, hopende dat het dan nog niet te warm zou zijn. We hebben daar een paar uur gewandeld; een prachtig gebied, in de winter is dit een skigebied. Het rook daar zo ontzettend lekker naar den! Het fijnstof uit New York dus maar uitgeblazen en geruild voor zuivere lucht. De foto's kunnen we helaas niet uploaden, lukt op de een of andere manier niet.

Gelunched bij Macaroni Grill. Naar winkelmall gewandeld, het was weer ontzettend heet vandaag. In het winkelcentrum nevelen ze water naar beneden om af te koelen, maar dat haalde de grond niet eens.

In een winkel had ik een paar truitjes gepast en wilde het pashokje weer uitgaan, maar het slot ging niet meer open. We hebben hier al op meer plaatsen meegemaakt dat in een kledingzaak het pashokje met een sleutel voor je wordt opengemaakt. Maar nu ging de deur niet meer open, wat ik ook probeerde. Dus ik riep maar heel benepen naar Ben dat ik er niet uit kon. Hierop vloog heel het winkelpersoneel naar de deur en werden alle sleutels uitgeprobeerd, maar zonder resultaat. Ben heeft op een gegeven moment maar een flesje water over de deur heen gegooid, het was erg benauwd daar binnen. Uiteindelijk moest ik de zijwand losmaken na instructies van het winkelpersoneel en nadat ze me een schaar aangegeven hadden. Toen ik de tape na een tijd losgepeuterd had konden ze het paneel schuiven en had ik een smalle opening om eruit te komen. Duizendmaal excuses en ik kreeg 40 % korting op mijn aankopen. Je moet er wat voor over hebben, maar je krijgt er wel wat voor terug!

In de dagen dat we nu hier zijn, komen we wel achter bepaalde gewoontes van de Amerikanen.  Zo hoef je in een restaurant maar een slok van je water genomen te hebben, of ze komen het al weer aanvullen. [Ben: ""Zo krijg ik mijn glas toch nooit leeg!] Dit doen ze ook met de koffie bij het ontbijt, je bent bang om een slok te nemen.

Ook weten ze niet hoe snel ze de rekening moeten brengen als je klaar bent met eten.

En dan de gewoonte om je eten wat je over hebt in een Doggybag te laten verpakken om het mee te nemen naar huis! We hebben deze avond bij Christophers gegeten naast ons hotel, best een net restaurant [met shutters!]. Naast ons zaten twee dames te eten en ja hoor, de restjes werden ingepakt! Zogenaamd voor de hond. Die ene leek trouwens wel op een poedel, nu ik erover nadenk.

Toen we daar zaten te eten, kwamen er drie mensen binnen; man, vrouw en zoon. Je herkende ze meteen als Amish en de serveerster bevestigde dat. Paard en wagen stonden buiten denk ik.

De serveerster reageerde erg enthousiast toen ze hoorde dat we uit Nederland kwamen, ze vertelde dat ze van augustus tot januari naar Nederland kwam, naar de Vrije Universiteit. Ze vond het wel spannend, haar vriendin zou meegaan, maar dat is niet doorgegaan.

Vanaf nu kan het zijn dat we 4 dagen uit de lucht zijn, ik kan niet ontdekken of we morgen in het hotel internet hebben, maar de 3 dagen daarna zeker niet. 3 Augustus wel weer, maar dat lezen jullie waarschijnlijk 4 augustus pas in verband met de 8 uur tijdsverschil. Wel leuk om te zien dat steeds meer mensen de pagina bekijken, gisteren waren het er 231!!

Tot dan!